شهادت در پی توست
امام علیعلیه السلام: چون خدای سبحان این آیه را نازل کرد:
«الم - أَحَسِبَ النَّاسُ أَن یُتْرَکُواْ أَن یَقُولُواْ ءَامَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ؛ [1]
الم - آیا مردم پنداشتند همین که گفتند ایمان آوردیم، رها میشوند
وآزمایش نمیشوند؟»، دانستم که تا پیامبر خدا میان ماست، فتنه
و آزمونی بر ما نازل نمیشود.
گفتم:ای پیامبرخدا!این فتنهای که خداوندْتو راازآن آگاهانیده چیست؟
فرمود: «ای علی! امّت من پس از من امتحان میشوند».
گفتم:ای پیامبر خدا!مگر روز اُحد که برخی از مسلمانان به شهادت
رسیدند و شهادت نصیب من نشد و این بر من دشوار بود، به من
نفرمودی که: مژده باد بر تو، که شهادت از پی توست»؟
به من فرمود:«آری،چنین است،و آن گاه صبرتو چگونه خواهد بود؟».
گفتم: ای پیامبر خدا! این از جاهای صبر نیست، بلکه از موارد مژده
و سپاس است. [2] .
اُسد الغابة - به نقل از ابن عبّاس -: علیعلیه السلام به پیامبرصلی
الله علیه وآله گفت: روز اُحد که شهادت من به تأخیر افتاد و شهیدان
به شهادت رسیدند، به من فرمودی که: «شهادت از پی توست، پس
آن گاه که این از خون آن (اشاره به سر و محاسن خویش) رنگین شود،
شکیباییات چگونه خواهد بود؟».
علیعلیه السلام گفت: ای پیامبر خدا! اگر آنچه را که برایم فرمودی،
محقَّق شود، این از موارد صبر نیست، بلکه از موارد بشارت و کرامت
است. [3] .
امام علیعلیه السلام: روزی پیامبر خدا [ در آستانه ماه رمضان]
برای ما خطبه خواند... سپس گریست. گفتم: ای پیامبر خدا! چه
چیزی تو را میگریانَد؟
فرمود: «ای علی! برای آن میگریم که در این ماه، حرمت تو را
میشکنند. گویا میبینم که تو در حال نماز خواندن برای پروردگار
خویشی که شقیترینِ اوّلین و آخرین، همزاد پی کننده ناقه قوم
ثمود، بر میخیزد و بر فرق سرت ضربتی میزند که مَحاسن تو با
آن رنگین میگردد».
گفتم: ای پیامبر خدا! آیا این حادثه، در حالت سلامتِ دین من است؟
فرمود: «در سلامتِ دین توست».
سپس فرمود: «ای علی! هرکس تو را بکشد، مرا کشته است.
هر کس تو را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است. هر که تو را
دشنام دهد، مرا دشنام داده است؛ چرا که تو همچون جان من برای
منی. روح تو از روح من و سرشت تو از سرشت من است. خداوند
متعالْ من و تو را آفرید، و من و تو را برگزید؛ مرا برای نبوّت برگزید
و تورابرای امامت.هرکس امامت تو راانکارکند،نبوّت مراانکارکرده است.
ای علی! تو وصیّ من، پدر فرزندان من، همسر دختر من و جانشین
من بر امّت منی، در حیاتم و پس از مرگم. فرمان تو فرمان من است و
نهی تو نهی من. به خدایی که مرا به نبوّت برانگیخت و مرا بهترینِ
آفریدهها قرار داد، سوگند میخورم که تو حجّت خدا بر آفریدگان و
امین او بر رازش و جانشین او بر بندگان اویی». [4] .
*******
پاورقی:1- عنکبوت،آیه1و2----2- نهج البلاغه،خطبه156،نهج السعاده،ج1،ص381
3- اسدالغابه،ج4،ص110---4- الامالی صدوق،ص84-86
